МАКРМИ Ё МУҲАББАТ

Қисса

Ҳукм

Талабалик йилларимда бир фаранг киносини кўрган эдим. Янглишмасам, "Қонли тўй” деб аталарди.

Унда ёш, хушрўй хуштор топган бойвучча аёлнинг

қари эридан қутулиш йўлидаги ранжу коми хусусида ҳикоя қилинган эди. Ўшанда мен фильмнинг воқеасидан кўра режиссёрнинг маҳорати, ижрочиларнинг ролни қойилмақом қилиб ўйнашига эътибор берган эканман.

Ҳаётда айнан шунга ўхшаш мана бу воқеада ўзим беихтиёр иштирок этиб турган чоғда мен бу ҳақда ёзиш, тасвирлашнинг ўзи нечоғлик оғир эканлигига

ишонч ҳосил қилдим...

- Ўрнингиздан туринг, суд келяпти!..

Меҳри темир панжара ортида ҳам худди ўша-ўша... бағоят гўзал эди. Шу топда унинг рангпар

юзига қараб, болалигимда кўрган яна бир фильмни эсладим: "Чангда қолган гул"... Аммо бу хилқатни ҳозир чангда қолган гулга муқояса этиб бўлмасди.

Наинки гулга... Меҳрини мен илк бор йўлда кўрган эдим. У билан

қўшни шаҳарга қатновчи автобусда бирга кетганмиз. У олдинги қатордаги ўриндиқда экан, дафъатан эътибор қилмабман.