Аслинг каби кўрин,
кўринганинг каби бўл.
Жалолиддин РУМИЙ
ЎЗИ
Эх-хе... Унинг атрофида кимлар парвона бўлмади: кампири, ўғил-қизлари, келинлари... Бири
келмай бошқаси кетмади. Тун-кун навбатчиликда туришди, ёлғизлатишмади. Нима демоқчи эканини юз ифодасиданоқ билишди. Айтганини му-
ҳайё қилишди. Ҳеч ким миннат қилмади, ҳамма хизмат қилди...
Бундай тoлe тўшакда михланиб қолган ҳар бир кишига ҳам насиб этавермайди.
У шукур қилади... Шукур қилади-ю, барибир юрагини армон пичоқлайди. Ҳамма унга хизқилсаям, ҳамма атрофида гирдикапалак бўлсаям, ҳамма оқ ювиб оқ тарасаям, бирови кўл,
бошқаси оёқ бўлсаям – ҳеч ким унинг Ўзи бўла олмаслигини аллақачон англаб етган.
Комментариев нет:
Отправить комментарий