ТУТАШІ ТАҚДИРЛАР
Нодира ўн биринчи синфни битириш арафасида.
У педагогика институтининг кириш имтиҳонларига
тайёргарликни аллақачон бошлаб юборганди.
Нодира ҳужжатларни тайёрлар экан, шунда унга
Онаси:
— Қизим, сени ўқитишга шароитимиз йўқ. Бит-
тагина сигиримизни сотсак, рўзғоримизга огузоқи
қолмайди. Колхозга кириб ишла, уст-бошингни яхшилаб ол, озгина пул тўпла, кейин омадингни
синаб кўрарсан, - деди.
Йўқ! — деди қатъий гапириб Нодира. — Мен
мана шу йилда омадимни синаб кўраман, кира олмасам, шаҳарда иш топиб ишлайман. Кетмон
кўтариб, колхозда ишлаш ниятим йўқ!
Нодира ота-онаси розилигини олмасдан, тоза
либосларини жомадонга жойлаб, сафарга отланди.
— Раисни қабулига кириб, илтимос қиламан,
колхоз ҳисобидан ўқишга юборишса чакки бўлмайди, -
деди ота. — Мен етмишни қоралаган кекса фронтовик
бўлсам. Оёғимнинг бирини жанг майдонида ўқ еб йўқотдим. Бир умр чўлоқланиб гаражта қоровуллик қилдим, ўғилларимни ўқита олмадим, қизимиз
Ўқимишли бўлса, нимаси ёмон, раис йўқ демайди.
- Йўқ демасмиш, - деди Нодира йиғлаганича. — Мен парткомга, раисга кириб, ялиндим, ёлвордим,
«Икки йил колхозда ишлаб берсанг, кейин ўйлаб кўрамиз», дейишди.
Комментариев нет:
Отправить комментарий